Les Cinglés du Ventoux is een club waar je lid van kan worden als je op één dag de drie kanten van de Ventoux beklimt. Nou, dat leek me wel wat.
Gestart vanuit Bédoin om 6:15 uur om de hitte voor te zijn. De eerste beklimming ben ik helemaal alleen op de Reus van de Provence aan het klimmen. Ik kom geen auto of fietser tegen. Hele aparte ervaring om mee te maken. Na 1:40u boven, als eerste die dag met een strakblauwe lucht.
Korte versie van het verhaal : het ging allemaal goed, ook de laatste klim naar Alpe d’Huez in één keer. Eerste klim Glandon met lage hartslag gereden, 142 bpm, dat was het geheim samen met de lage temperatuur van 26 graden. Lekker gereden, mooie uitzichten.
Tijdit over 42,5km, ook al staat op de website al jaren 40km vermeld. Die laatste 2,5km horen er echt bij omdat hier flink geklomen wordt. Menigeen die deze rit voor het eerst rijdt snapt niet waar de finish blijft, er zijn ook geen bordjes. De Franse organisatie Sportcommunication is hier gewoon slecht in. Terwijl toch echt het woord COMMUNICATION in de naam is verwerkt. M’n handen jeuken.
Hier kan ik kort over zijn. Vorig jaar was ik goed aan de voet van de slotklim en reed ik ‘m in 7:12. Dit jaar zat ik kapot ben ik diep gegaan om überhaupt de finish te bereiken. In 8:22u. Mind over body.
De eerste zware jongen van 2011, Les Trois Ballons. Vorig jaar voor het eerst goed uit kunnen rijden, dat wil ik dit jaar weer. Vlak voor de start houdt het op met regenen en we rijden weer met 2500 man richting de eerste Ballon. Voel me niet super vandaag, benen hebben niet zo’n lekker los gevoel. De eerste 99km tot aan de Grand Ballon vraag ik me ook af waar ik weer aan begonnen ben. “Als ik klaar ben mag ik lekker in bad en dan even slapen” zeg ik tegen mezelf.
Het is 2 juni 2011 en ik begin aan mijn eerste cyclo van het seizoen. Nog nooit ben ik zo laat begonnen met een serieuze test. Pas in februari begonnen op de Tacx, constant gehinderd door een rugblessure. Ik heb er wel zin in omdat ik deze rit wel goed aan kan. Leuk om weer eens mezelf te testen, en het is goed weer.
Wat een goed idee, trainen op Gran Canaria zo richting eind maart. En tot laat in de avond eten op de boulevards aan de kust in de heerlijke warmte. Precies goed.
Ondanks de last van m'n rug toch heerlijk gefietst. Even in het kort de statistieken:
Hieronder wat foto's, meer foto's vind je hier.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Een week na La CycloManche is het circus La Grand Trophee verhuisd naar Abbeville in het departement La Picardie, zo’n 100 kilometer onder Calais. De rivier La Somme mondt hier uit in de zee en dit overgangsgebied tussen zout en zoet water is erg mooi. Er zijn leuke dorpjes met prachtige kustlijnen, vooral als het eb is en hele waddengebieden vrijkomen valt er genoeg te bekijken.
Na twee maanden trainen in Nederland eindelijk weer een cyclo op Franse bodem. De eerste editie van La CycloManche staat op de kalender en Normandie is het strijdtoneel. Daar zijn al wel eens zwaardere gevechten geleverd dan een gezellige cyclosportive.
Sinds mijn terugkeer uit Frankrijk heb ik weer enkele malen meegereden met de Coureurs Club Jeroen Bosch (CCJB), de plaatselijke wieler tourclub die pas bestaat sinds een jaar of twee. En dat blijkt heel gezellig te zijn. Leuke gasten die de heroiek en de schoonheid van het fietsen waarderen en op een leuke manier gebruiken om evenementen en bijeenkomsten te organiseren op een net iets andere manier dan de gemiddelde WTC. Zo zijn er regelmatig clinics of café-avonden met oud profs, en was de CCJB de organisator van rit waarbij de tourvlag van Den Bosch is overgebracht naar Rotterdam.
