De derde test van 2010: Les Trois Ballons. Een van de zwaardere cyclo’s in het circuit met 205 kilometers en 4500 hoogtemeters. Zes keer flink klimmen met als aankomst de klim naar La Planche des Belle Filles. En vandaag gunstige weersvoorspellingen voor mij met temperaturen van tussen de 16 en 23 graden en wat regen.
De avond van te voren kom ik aan in Champagney, eet bij Chez Bruno en regel een kamer. Ik zit weer in hetzelfde huisje als de afgelopen twee jaar, dit keer samen met twee Nederlanders die ook meedoen. Opstaan om 6 uur, samen pasta eten en voorbereiden. Het is een druk bezochte en internationaal getinte koers met 2400 deelnemers uit Frankrijk, alle omringende landen en van nog verder.
Het Nederlandse Veltec team is sterk vertegenwoordigd. De gehele eerste rij lijkt te bestaan uit Veltec shirtjes. Iets na 7:15 uur starten we en ik sta vooraan bij de eerste 200 man. De eerste paar kilometers passeren mij een flink aantal renners die zo lang mogelijk mee willen doen voorin. Mij gaat het vandaag om zo goed mogelijk aan te komen in plaats van twee keer te sterven voordat de slotklim begint.
Vanaf de start is het 15 km vals plat omhoog tot aan de eerste klim van ongeveer 10 km, de Ballon de Servace. Deze begint vrij vriendelijk met 3 tot 4 procent maar gaat dan naar de 8, 9 en 10% tot even voor de top waar de klim afzwakt. Het is mistig en klam. In de afdaling zie ik geen hand voor ogen omdat mijn bril beslaat. Ik doe ‘m af en stop ‘m in een zakje van m’n shirt op mijn rug. Helaas valt de bril eruit. Ik twijfel over doorrijden maar zo’n ding is toch kostbaar dus ik stop en loop een stuk terug omhoog met fiets aan de hand terwijl vele fietsers me passeren. Net voordat ik de bril oppak rijdt iemand er overheen. Weg bril, weg positie en 8 minuten verloren.
De tweede klim naar de Col d’Oderen is 5km en 5% gemiddeld met 7% max. Daarna de Grand Ballon. Die is met 12 kilometer en stukken van 8% best pittig maar gaat me goed af. Op 99 km na 4 uur en 3 minuten sta ik boven en pak ik drinken bij de drinkpost. Ik doe het rustig aan, sparen, we zijn nog niet op de helft, lage hartslag rijden.
De Col du Hunsbruck is niet lang maar heeft venijnige stukken met 8 tot 9% en dat tikt aan. Snel afdalen en naar de volgende langere klim op kilometer 145, de Ballon d’Alsace, derde en tevens laatse van de drie ballonnen. Pittig met een zeker 3 kilometer boven de 8 tot 10%. Op souplesse naar boven.
Afdalen, het groepje formeert zich weer met toch eigenlijk constant dezelfde renners. We moeten nu een lang stuk van 35 kilometer overbruggen naar de slotklim. Ik rij veel op kop van de groep met 30 man en ben in staat het tempo wat op te schroeven. Op km 173 t/m 183 komen we nog een paar korte rottige klimmetjes tegen met max 6%. Dit is een hele aardige test. Ben je goed en kom je hier redelijk overheen dan ben je geslaagd. Zie je hier af dan is het leven even minder prettig het komende anderhalf uur. Dit jaar ben ik goed.
Water bijtanken in Champagney want de bidons zijn leeg en ik doe mijn ondershirt uit. De zon is gaan schijnen en het wordt me te warm. Kost me wel een paar minuten extra maar het zij zo. De weg naar de laatste klim is vals plat omhoog. Ik heb genoeg kopwerk gedaan en schuil in een groep.
Dan De Verschrikkelijke Slotklim. Deze ben ik nog niet bovengekomen zonder kapot te gaan. Sterker, ik ben deze klim uberhaupt nog nooit begonnen zonder in de 198 voorafgaande kilometers minstens twee keer kapot te zijn gegaan. Dit jaar is het anders. Ik realiseer me dat ik vandaag een keuze heb: ga ik “relaxed” naar boven of gooi ik alles uit de kast. Wat een luxe, het doet me goed.
De klim is met 6 km niet zo lang, maar heeft direct een paar gemene stukken van 16 en 17% en nog wat van 10 en 11% en komt gemiddeld op 8,5% uit. Als eerste van de groep rij ik omhoog om ze pas na de finish terug te zien. Alles uit de kast. Na 29 minuten en een man of 20 passeren ben ik boven om een acceptabele tijd neer te zetten van 8 uur en 26 minuten. Niet mijn beste tijd, wel mijn beste rit.
De Marmotte van over 2 weken is nog een vraagstuk aangezien mijn schouder toch wat problemen blijft geven, al ging het vandaag beter dan vorige week. Dat komt door de kortere afdalingen, en die heeft de Marmotte niet. We zullen zien. Donderdag t/m zaterdag de Ardechoise met dagelijks 160km en 2500+ hoogtemeters. Als ik goed genoeg ben de zondag aansluitend La Morzine.
Van mijn huisgenoot kreeg ik uit eerste hand het volgende verhaal. Nummer drie van de wedstrijd van vandaag is de Nederlander Michel Snel (what’s in a name), de winnaar van vorig jaar, tweede in La Marmotte van 2009 en lid van het Nederlandse Veltec team. Hij woont in de Vogezen en dit jaar traint hij niet zo veel meer. Hij passeert na 6:30 uur de streep, draait zich om, daalt af en rijdt 20 km terug naar Champagney. Daar pikt hij weer aan bij de derde groep in de koers waar een Veltec rijdster inzit. Zij maakt kans op de overwinning in de wedstrijd en het algemeen klassement. Haar concurrent zit waarschijnlijk iets achterop. De Veltec jongen gaat aan kop sleuren en schroeft het tempo van 30-35 km/u op naar 40 km/u en hoger op het vals plat omhoog. Er ontstaat een langerekt lint met renners die in plaats van voorbereiden op de laatste klim ineens moeten beunen om in het spoor te blijven van de man die al gefinished is. Hij levert z’n ploeggenote af aan de voet van de laatste klim en geeft haar zijn bidon. Een fantastische demonstratie van machtsvertoon, teamwork en koersvervalsing.
Totaal: 570/1442
Klassement D: 203/422 (109.8 punten)
Totaal klassement Grande Trophee: 10/866 668.70
Leave a Reply