Het is een geweldig gezicht om al die duizenden fietsers bij elkaar te zien bij de start in Bourg d’Oisans, daarna als een lange slang de Glandon opkruipend, en steeds meer uitgerekt, uiteindelijk weer samenkomend op de Alpe d’Huez. Op mijn terugweg naar de camping daalde ik af via Villard Reculas, zo kreeg ik ook een mooi overzicht van de klimmers die al slingerend over de weg nog bezig waren omhoog te fietsen, te lopen of desnoods te kruipen. Dat zou nog enkele uren doorgaan.
| Mijn eigen rit ging vanaf het begin goed. We troffen het echt met het weer, het is hier al dagen wisselvallig, en de weergoden besloten vandaag ons een hele warme dag te geven. Ik reed de toch wel vrij lange klim van de Glandon redelijk relaxed omhoog. Bijzonder mooi waren de laatste kilometers naar de top, vlak na het stuwmeer. Een prachtig panorama van het groene dal wat tussen de twee bergruggen ligt en waarin de rivier zich rustig naar beneden laat vallen. Op de noordelijk bergrug zag je de slingerende weg met allemaal fietsers. De laatste 500 meters naar de top hadden vele honderden toeschouwers zich langs de weg geposteerd in een prachtige goudgele ochtendzon, luid applaudisserend voor iedereen die passeerde, ondertussen zoekend naar hun fietsers om ze nieuwe bidons en vooral ook morele steun te geven. |  |
| De afdaling was gevaarlijk, daar stonden vele mensen van de organisatie ons te waarschuwen bij de onoverzichtelijke en soms onverwacht opdoemende haarspeldbochten. De afgelopen jaren zijn daar regelmatig fietsers buiten de het geasfalteerde gedeelte beland. Het ging hard en beneden en ik trof een snelle groep. We hadden een aantal kilometers voor de boeg naar de volgende klim en er werd hard gereden. Maar liever in een snelle groep waar je flink moet werken dan alleen rijden, of in zo’n trage stoptrein die niet vooruit te branden is. |
 |
De Telegraph was de volgende klim, de Galibier ligt in het verlengde daarvan. Deze pas ken ik nog van een jaar of vijftien geleden toen ik met een volledig bepakte fiets, samen met een vriend uit die tijd, dit stuk heb gereden. Ik kan me nog herinneren dat we niet al te moeilijk deden over het gewicht wat we meenamen. Een stalen steelpan mee (pannenkoeken bakken is toch zo leuk, en je hebt meteen een wapen), een grote pot Nutella (we eten zoveel, die familiepot is veel goedkoper, neem jij die mee?), zes cassettebandjes voor de walkman (veel muziek is goed voor de ziel), etc. Als ik daar nu over nadenk verbaas ik me daar toch wel over |
| Destijds ging de Telegraph zo goed, dat ik mij er niet meer van herinner dan enkel dat feit. Dit in tegenstelling tot de Galibier, deze is me toen erg tegengevallen, ik zag daar nu dan ook flink tegenop. Achteraf kan ik zeggen dat dit hele gedeelte mij erg is meegevallen. Ik ging goed omhoog en had ook genoeg lucht om tijdens de klim van de Galibier van het uitzicht te genieten, en dat was echt overweldigend. Echt één van de mooiste gebieden die ik ben doorgereden de afgelopen periode. |  |
 |
De veel minder moeilijke afdaling van de Galibier naar uiteindelijk Bourg d’Oisans was werken, we kregen te maken met flink wat tegenwind. Het was gelukkig niet koud. Weer in een goede groep terecht gekomen en dat resulteerde uiteindelijk in een tussentijd in Bourg d’Oisans van 06:50 uur. Niet verkeerd en zoals ik had gehoopt. Ik voelde me erg goed en ik rekende er wel een beetje op dat de klim van 13 kilometer naar de top van de Alpe d’Huez in maximaal 75 minuten geregeld zou zijn. Niet dus. |
| De eerste drie kilometer gingen goed, de 10 kilometer daarna slecht. Ik heb er uiteindelijk 100 minuten over gedaan. Ik kreeg bovendien last van een geïrriteerde pees aan de buitenkant van mijn rechterknie, iets wat mijn eigen schuld is realiseerde ik me achteraf. Ik had namelijk nieuwe plaatjes onder mijn schoen gemonteerd, een ander model met wat meer bewegingsruimte voor de enkel. Dat was de knie niet gewend, en met deze zware belasting resulteerde dit in een blessure. Echt een beginnersfout, pupillenvoetbal. Boven aangekomen was ik uiteindelijk niet ontevreden: 8:31. |  |
| De afdaling naar de camping via Villard Reculas was door de vermoeide benen, maar vooral door de blessure niet eenvoudig. Waar ik van baalde was dat de tijdrit naar de Alpe d’Huez van de volgende ochtend in gevaar was gekomen. Ik zou dus de minst zware rit moeten laten schieten en mijn plaats in dat unieke klassement moeten opgeven. In de avond besloot ik niet mee te doen. |
 |
’s Ochtends werd ik gewekt door de regen op de tent, anders was ik vast doorgeslapen want ik had geen wekker gezet. Meteen was ik onrustig. Ik was nog niet klaar, in mijn hoofd zat die klim nog, ik wilde die vier etappes uitrijden, “Dit is je kans om het te doen.”. In mijn hoofd spookte een beeld rond van de deelnemerslijst van dit klassement met achter mijn naam in rode letters “Laatste en makkelijkste etappe niet op komen dagen door een beetje pijn aan de knie.”. Op het allerlaatste moment, om 8:12u besloten om toch op te staan en mee te doen. Haast, de start was in Bourg d’Oisans om 9:00 uur, en ik moest me nog aankleden, eten, bidons prepareren, fiets monteren, 10 kilometer naar de start fietsen en mij melden bij de organisatie. Ik redde het op de seconde en viel echt in het startschot, de ongeveer honderd deelnemers achtervolgend. Ik zou er maar een paar inhalen, door de pijnlijke knie kon ik rechts niet veel kracht zetten, en staan op de pedalen was al helemaal geen optie. Het ging langzaam maar gestaag omhoog en ik was uiteindelijk na 1:09 uur binnen. |
| De laatste kilometer was de makkelijkste en ik haalde met een prachtige eindsprint, die me deed vermoeden dat ik eigenlijk net op gang aan het komen was, vlak voor de finish nog iemand in, en dat blijft toch erg leuk. Behalve als het jezelf overkomt denk ik. In de afdaling naar de camping bemerkte ik een zeer tevreden gevoel bij mezelf. Het is volbracht. |
Leave a Reply